Ο λαός πίστευε πως εμφανίζονται από τις 25 Δεκεμβρίου μέχρι τις 6 Ιανουαρίου κάθε χρόνο.
Οι Αρχαίοι πίστευαν πως ήταν ψυχές που έβγαιναν όταν έβρισκαν την πόρτα του Άδη ανοιχτή και ανέβαιναν στον πάνω κόσμο, κάνοντας συνέχεια ζαβολιές .
Οι Βυζαντινοί, γιόρταζαν το Δωδεκαήμερο με μουσικές, τραγούδια και μασκαρεύονταν.
Οι Βυζαντινοί, γιόρταζαν το Δωδεκαήμερο με μουσικές, τραγούδια και μασκαρεύονταν.
Πείραζαν τους ανθρώπους στους δρόμους, έμπαιναν απρόσκλητοι σε ξένα σπίτια κι αναστάτωναν τους νοικοκύρηδες, ζητώντας λουκάνικα και γλυκά. Οι άνθρωποι τους έκλειναν τις πόρτες για να μην μπουν στα σπίτια τους, αυτοί όμως έβρισκαν πάντα τρόπους να μπουν, ακόμα και από τις καμινάδες.
Όλα αυτά μέχρι την παραμονή των Φώτων όπου όλα ησύχαζαν.
Με το πέρασμα των χρόνων η λαϊκή φαντασία μετέτρεψε τα παράξενα αυτά φερσίματα και μασακαρέματα σε μικρά αλαφροΐσκιωτα πλάσματα που τα ονόμασε καλικάντζαρους.
Γι' αυτό και ό,τι συμβαίνει με τους καλικάντζαρους γίνεται μέχρι την ημέρα των φώτων. Τότε, με τον μεγάλο αγιασμό, οι καλικάντζαροι εξαφανίζονταν και η ζωή ξαναβρίισκει τον κανονικό της ρυθμό.
Μέχρι σήμερα οι μύθοι των καλικάντζαρων παραμένουν ζωντανοί, και σε πολλά μέρη της Ελλάδας επικρατούν διάφορα ήθη και έθιμα.
Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι, ότι είναι πειραχτήρια και φοβεροί ζημιάρηδες . Είναι ακόμη μεγάλοι πεινάλες και λιχούδηδες με ιδιαίτερη προτίμηση στα μελωμένα χριστουγεννιάτικα γλυκά (μελομακάρονα, δίπλες κ.λ.π) .Τους καλικαντζάρους δεν τους συμπαθούν οι άνθρωποι γι’ αυτό πολλές φορές τους ξεγελούν για να γλιτώνουν από αυτόν τον μπελά.
Μέχρι σήμερα οι μύθοι των καλικάντζαρων παραμένουν ζωντανοί, και σε πολλά μέρη της Ελλάδας επικρατούν διάφορα ήθη και έθιμα.
Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι, ότι είναι πειραχτήρια και φοβεροί ζημιάρηδες . Είναι ακόμη μεγάλοι πεινάλες και λιχούδηδες με ιδιαίτερη προτίμηση στα μελωμένα χριστουγεννιάτικα γλυκά (μελομακάρονα, δίπλες κ.λ.π) .Τους καλικαντζάρους δεν τους συμπαθούν οι άνθρωποι γι’ αυτό πολλές φορές τους ξεγελούν για να γλιτώνουν από αυτόν τον μπελά.
Στους καλικάντζαρους αρέσουν οι καυγάδες γι' αυτό και τσακώνονται πολύ μεταξύ τους .
Έναν ολόκληρο χρόνο, σύμφωνα με την παράδοση, ζουν κάτω από τον κόσμο και παλεύουν να κόψουν το δέντρο που στηρίζει τη Γη. Ενώ όμως κοντεύουν να τελειώσουν το κόψιμο του δέντρου, φτάνουν τα Χριστούγεννα…
Έναν ολόκληρο χρόνο, σύμφωνα με την παράδοση, ζουν κάτω από τον κόσμο και παλεύουν να κόψουν το δέντρο που στηρίζει τη Γη. Ενώ όμως κοντεύουν να τελειώσουν το κόψιμο του δέντρου, φτάνουν τα Χριστούγεννα…
Τότε αφήνουν κάτω τα πριόνια και τα τσεκούρια κι αποφασίζουν ν’ ανέβουν στη Γη να γλεντήσουν λιγάκι, πειράζοντας τους ανθρώπους. Όμως μέχρι να ξανακατέβουν στον υπόγειο κόσμο τους, το δέντρο έχει θρέψει κι έχει γίνει όπως πριν. Έτσι ξεκινούν πάλι από την αρχή το ροκάνισμα μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα οπότε και θα ανέβουν ξανά στον κόσμο. Κι αυτή η ιστορία συνεχίζεται αιώνια...
Ο λαός μας τους βλέπει σαν κάτι μαυριδερά, ψηλά και ξερακιανά όντα που χορεύουνε τσαλαπατώντας ό,τι βρουν μπροστά τους. Είναι μαυριδεροί και κακομούτσουνοι με διάφορα σωματικά ελαττώματα. Δεν κόβουν ποτέ τα νύχια τους και γι’ αυτό είναι μεγάλα σαν τσαμπιά και πολύ βρώμικα. Φορούν σκουφιά από γουρουνότριχες και τα ρούχα τους είναι κουρέλια.
Ο λαός μας τους βλέπει σαν κάτι μαυριδερά, ψηλά και ξερακιανά όντα που χορεύουνε τσαλαπατώντας ό,τι βρουν μπροστά τους. Είναι μαυριδεροί και κακομούτσουνοι με διάφορα σωματικά ελαττώματα. Δεν κόβουν ποτέ τα νύχια τους και γι’ αυτό είναι μεγάλα σαν τσαμπιά και πολύ βρώμικα. Φορούν σκουφιά από γουρουνότριχες και τα ρούχα τους είναι κουρέλια.
Είναι πολύ ευκίνητοι. Ανεβαίνουν στα δένδρα, πηδούν από στέγη σε στέγη σπάζοντας κεραμίδια και κάνοντας μεγάλη φασαρία. Ό,τι βρουν απλωμένο, το ποδοπατούν.
Για να τους αποφύγουν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει να γίνεται το σημείο του Σταυρού στην πόρτα, στα παράθυρα, στις καμινάδες, τους στάβλους και στα αγγεία λαδιού και κρασιού, και να αγιάζονται τα σπίτια την παραμονή των Φώτων.
Όταν οι καλικάντζαροι φεύγουν με τον αγιασμό των υδάτων, φωνάζουν και τραγουδούν:
«Φεύγετε να φεύγωμε
'τι έρχεται ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του.
Μας άγιασε μας έβρεξε
και μας, μας εκατέκαψε!» ή «και θα μας μαγαρίσει»
Για να τους αποφύγουν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει να γίνεται το σημείο του Σταυρού στην πόρτα, στα παράθυρα, στις καμινάδες, τους στάβλους και στα αγγεία λαδιού και κρασιού, και να αγιάζονται τα σπίτια την παραμονή των Φώτων.
Όταν οι καλικάντζαροι φεύγουν με τον αγιασμό των υδάτων, φωνάζουν και τραγουδούν:
«Φεύγετε να φεύγωμε
'τι έρχεται ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του.
Μας άγιασε μας έβρεξε
και μας, μας εκατέκαψε!» ή «και θα μας μαγαρίσει»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου