Η ιστορία της ελιάς

(Παραμύθι της Πελοποννήσου) 

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια φτωχογειτονιά ένα φτωχό, αλλά πολύ καλό κορίτσι, που το έλεγαν Ελιά. Της άρεσε πολύ να φροντίζει τους ανθρώπους. 

Συνέχεια πήγαινε να δει τι κάνει ο κόσμος: αν είναι φτωχός, δυστυχισμένος ή στεναχωρημένος, ή για κάτι που τους συνέβη. Όταν άκουγε πως κάτι συμβαίνει σε έναν άνθρωπο στεναχωριόταν. Ήθελε να κάνει κάτι που να ευχαριστεί όλους τους ανθρώπους, είτε οικονομικά είτε φροντίζοντάς τον. Σκεφτόταν όλη την ημέρα τι τους ευχαριστεί περισσότερο. 

Μια μέρα κράτησε τα παιδιά της γειτόνισσας, άλλη μέρα πήγε και περιποιήθηκε μια γιαγιά, κάποια άλλη πήγε και έβγαλε βόλτα έναν παππού. 

Έτσι πέρναγε η μέρα της. Της άρεσε αυτό που έκανε, αλλά στενοχωριόταν που ο κόσμος παρέμενε δυστυχισμένος.

Μια μέρα στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και είδε τον εαυτό της πολύ αδυνατισμένο. Έπρεπε να μην κουράζεται τόσο πολύ στην δουλειά της. 

Σκεφτόταν συνέχεια:
—Τι να κάνω, τι να κάνω;

Κάποτε ένα σπουργίτι την είδε που ήταν τόσο στεναχωρημένη και θέλησε να την βοηθήσει. Έτσι πέταξε βαθιά στο δάσος και βρήκε μια νεράιδα.
—Καλή μου νεράιδα, τρέξε, γιατί η Ελιά κλαίει.
Η νεράιδα έτρεξε αμέσως.
—Τι σου συνέβη Ελιά μου;
—Αχ καλή μου νεράιδα η κοιλιά μου πονάει συνέχεια μα εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να κάνω την δουλειά μου. Θέλω τόσο πολύ να βοηθάω τους ανθρώπους...
—Ναι, αλλά εγώ μπορώ να σε βοηθήσω.
—Αλήθεια;
—Και βέβαια! Λοιπόν σκέφτηκα κάτι πολύ απλό και πολύ εύκολο για μένα. Μπορώ να σε μεταμορφώσω σε δέντρο και έτσι να μπορείς να βοηθάς τους ανθρώπους αιώνια.
—Αλήθεια μπορείς να το κάνεις αυτό για μένα;
—Και βέβαια! Μου αρέσει και εμένα να κάνω καλό στους ανθρώπους!

Έτσι η Ελιά μεταμορφώθηκε σε δέντρο και έκανε αυτό που ήθελε, δηλαδή να βοηθά τους ανθρώπους! 

Κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς ακόμα καλύτερα! 

Από την Αναστασία